Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

vocis N F

  • 1 vocis

    vōcis gen. sg. к vox

    Латинско-русский словарь > vocis

  • 2 vocis

    мед.сущ. голос

    Англо-русский медицинский словарь > vocis

  • 3 Magna res est vocis et silentii temperamentum

    Latin Quotes (Latin to English) > Magna res est vocis et silentii temperamentum

  • 4 vox

    ,vocis f
    голос

    Латинский для медиков > vox

  • 5 vox

    voice, word /(med.) power, right, authority.

    Latin-English dictionary of medieval > vox

  • 6 Отголосок

    - vocis imago; echo, -us f;

    Большой русско-латинский словарь Поляшева > Отголосок

  • 7 vox

    ,vocis f
    голос

    Latin-Russian dictionary > vox

  • 8 vox

    , vocis f
      1) голос, звук;
      2) речь, слово; изречение;
      3) рычание

    Dictionary Latin-Russian new > vox

  • 9 vox

    vox, vōcis, f. [st2]1 [-] voix, son (de la voix). [st2]2 [-] modulation de la voix, chant, ton, note. [st2]3 [-] bruit, retentissement; son (des instruments). [st2]4 [-] parole, mot, suite de paroles, langage, discours. [st2]5 [-] sentence, maxime. [st2]6 [-] langue, idiome. [st2]7 [-] accent tonique.    - vox fusca, Cic.: voix sourde.    - voce plenus orator, Cic.: orateur doué d'un bel organe.    - vocem intendere (attollere): élever la voix, élever le ton.    - voces militum, Liv.: cris des soldats.    - vox boum, Virg.: mugissement des boeufs.    - vox cornicis, Virg.: cri de la corneille.    - numeri, voces et modi, Cic.: les nombres, les modulations et les mesures.    - voces sirenum, Hor.: le chant des sirènes.    - vocem mittere: lâcher une parole ou prendre la parole, parler.    - quid sonet haec vox? Cic.: quel est le sens de ce mot?    - ex vocibus Gallorum, Caes.: d'après les propos des Gaulois.    - vox omnis, Mart.: la voix publique.    - haec vox est Demetrii, Sen.: voici une parole de Démétrius.    - civem ex voce cognoscere, Just. 11, 15: reconnaître un concitoyen à sa langue.    - vox latina, Ov.: la langue latine.    - polo deripere lunam vocibus, Hor. Epod. 17, 78: arracher la lune de la voûte du ciel par des incantations.
    * * *
    vox, vōcis, f. [st2]1 [-] voix, son (de la voix). [st2]2 [-] modulation de la voix, chant, ton, note. [st2]3 [-] bruit, retentissement; son (des instruments). [st2]4 [-] parole, mot, suite de paroles, langage, discours. [st2]5 [-] sentence, maxime. [st2]6 [-] langue, idiome. [st2]7 [-] accent tonique.    - vox fusca, Cic.: voix sourde.    - voce plenus orator, Cic.: orateur doué d'un bel organe.    - vocem intendere (attollere): élever la voix, élever le ton.    - voces militum, Liv.: cris des soldats.    - vox boum, Virg.: mugissement des boeufs.    - vox cornicis, Virg.: cri de la corneille.    - numeri, voces et modi, Cic.: les nombres, les modulations et les mesures.    - voces sirenum, Hor.: le chant des sirènes.    - vocem mittere: lâcher une parole ou prendre la parole, parler.    - quid sonet haec vox? Cic.: quel est le sens de ce mot?    - ex vocibus Gallorum, Caes.: d'après les propos des Gaulois.    - vox omnis, Mart.: la voix publique.    - haec vox est Demetrii, Sen.: voici une parole de Démétrius.    - civem ex voce cognoscere, Just. 11, 15: reconnaître un concitoyen à sa langue.    - vox latina, Ov.: la langue latine.    - polo deripere lunam vocibus, Hor. Epod. 17, 78: arracher la lune de la voûte du ciel par des incantations.
    * * *
        Vox, vocis. Cic. Voix.
    \
        Bona vocis. Quintil. Les perfections et bonnes qualitez.
    \
        Contentio vocis, et Remissio, contraria. Cic. Voix haultaine et eslevee.
    \
        Inoffensa copulatio vocum. Quintil. Des mots.
    \
        Intentio vocis. Quintil. Haulsement et elevation de voix, Efforcement.
    \
        Iter vocis. Ouid. Le gosier, ou sifflet.
    \
        Remissio vocis. Quintil. Abbaissement de voix.
    \
        Simulans vocum ales. Ouid. Oiseau contrefaisant la parolle de l'homme comme fait un perroquet.
    \
        Haec vox, Ciuis, etc. Cic. Ce mot, Ceste voix.
    \
        Animosa vox. Seneca. Parolle magnanime.
    \
        Infragilis vox. Ouid. Ferme, et qui ne se rompt et enroue point aiseement.
    \
        Liquidae voces auium. Lucret. Cleres et nettes.
    \
        Mollis. Cic. Effeminee.
    \
        Simplices voces. Quintil. Mots qui ne sont point composez de deux ou plusieurs mots.
    \
        Atque haec vna vox omnium est. Cic. Tout le monde est d'accord de cela, Tout le monde en dit autant.
    \
        Vna voce. Cic. Tout d'un accord.
    \
        Votiuae voces. Tibull. Veux.
    \
        Attollere et Submittere vocem, sunt opposita. Quintil. Eslever, et Baisser.
    \
        Audire et reddere voces notas. Virgil. Deviser familierement avec aucun.
    \
        Claudere vocem alicuius. Liu. Le faire taire.
    \
        Compositae voces. Quintil. Mots composez de deux ou plusieurs.
    \
        Condere vocem alicuius memori aure. Ouid. Mettre les parolles d'aucun en sa memoire, et non pas en oreille de veau.
    \
        Deuorat vocem dolor. Ouid. Quand on sent tant de douleur, qu'on ne peult parler.
    \
        Distinguere vocem lingua. Sil. Parler distinctement.
    \
        Vox elicit vocem. Ouid. La demande provoque la response.
    \
        Elisa vox, in illum sonum erumpit, Cui Graeci klôsmon nomen ab immaturo gallorum cantu dederunt. Quintil. Fait faire le Coquelicoq.
    \
        Elisa voce canere, vel loqui. Parler en faulset. Bud.
    \
        Eluctata furorem vox. Stat. Quand de grand courroux et fureur on ne peult au commencement parler, mais puis apres (la fureur un peu s'appaisant) on s'escreve à parler.
    \
        Eripere vocem ab ore loquentis. Virgil. Interrompre le propos, et prendre la parolle.
    \
        Excitare vocem. Cic. Eslever sa voix peu à peu.
    \
        Exprimere voces. Lucret. Exprimer.
    \
        Legitima voce fraudare literam. Ouid. Ne luy point bailler sa prolation entiere, Prononcer à demi et mignardement.
    \
        Voces inanes fundere. Cic. Parler comme l'oyseau en cage, Ne faire que caqueter et causer.
    \
        Habere voces. Cic. Faire bruit.
    \
        Habere contemptam supplicis vocem. Catul. Ne tenir compte de la requeste et supplication qu'on nous fait.
    \
        Haesit vox faucibus. Virgil. La parolle m'est faillie.
    \
        Iacere vocem. Tacit. Parler à la volee.
    \
        Inducere voces dolentum. Tacitus. Contrefaire les marriz et ennuyez.
    \
        Inflexa vox ad miserabilem sonum. Cic. Baissee.
    \
        Iungere vocem fidibus. Quintil. Chanter et accorder avec l'instrument de musique.
    \
        Locare vocem. Iuuenal. Comme font les crieurs qui gaignent argent.
    \
        Mittere vocem. Lucret. Parler.
    \
        Mittere vocem contra aliquem. Cic. Parler contre luy.
    \
        Vox de quaestura nulla missa est. Cic. On n'a nullement parlé de, etc.
    \
        Mittere vocem pro se, aut pro aliquo. Cic. Parler pour soy, ou pour autruy.
    \
        Mittere liberam vocem. Liu. Parler librement.
    \
        Superbas voces mittere. Lucret. Parler fierement et superbement.
    \
        Blandis vocibus morari aliquem. Virgil. L'arrester par doulces parolles.
    \
        Premere vocem. Virgil. Se taire.
    \
        Natura ita resonans theatrum, vt vsque Romam significationes, vocesque referantur. Cic. Les voix retentissent jusques à Rome. \ Voce referre. Virgil. Respondre.
    \
        Roboratur vox a tredecim annis. Plin. La voix de l'homme s'enforcit depuis l'aage de treze ans.
    \
        Rumpere vocem. Virgil. Parler, Se mettre à parler.
    \
        Vox erat in cursu. Ouid. Elle continuoit son propos, Sa langue estoit en train.
    \
        Tollere vocem. Horat. Eslever.
    \
        Volutant vocem per atria. Virgil. Ils jectent de grands cris en signe de joye: comme quand on crie Le roy boit.

    Dictionarium latinogallicum > vox

  • 10 contentio

    contentio, ōnis, f. (contendo), I) das Bespannen, die Bespannung (der Katapulten u. Ballisten) mit Strängen, Plur. bei Vitr. 10, 11 (17), 9 u. 10, 12 (18), 1. – II) übtr., die Anspannung = die Anstrengung, u. zwar passiv = das Angespannt-, Angestrengtsein, A) im allg.: 1) die physische, sowohl des Körpers als des Geistes, a) übh., absol., ut enim membra nullā contentione moveantur, sic etc., Cic.: aliquamdiu summā contentione dimicare, Hirt. b. G.: superioris temporis contentionem omnem remittere, Caes. – m. subj,. Genet., c. totius corporis, Cic.: laterum, Cic.: vocis, Cic.: vocis et lateris contentiones, Plin. – c. animi (Ggstz. relaxatio animi), Cic.: labor corporis atque c. animi, Cic.: vehementissima c. animi, ingenii, virium, Cic. – m. obj. Genet., ab hac contentione disputationis animos nostros relaxemus, Cic.: senior iam et infirmior, quam ut contentionem dicendi sustineret, Liv. – tanta adhibebatur a nobis contentio, es wurde von meiner Seite alles aufgeboten, Cic. – b) insbes.: α) die allmähliche Hebung der Stimme bis zum stärksten Ton (Ggstz. remissio, die Senkung; griech. ἄρσις, Ggstz. θέσις, vgl. Ellendt u. Sorof Cic. de or. 1, 261), vocis c., Cic.: contentiones vocis et remissiones, Cic. – β) die Steigerung, Heftigkeit, das Feuer des Redetons, der heftige, eifrige Ton (Ggstz. remissio od. summissio), vocis, Cic.: so animi magna, vocis parva contentio, Cic. – als Art der Rede, der Ton des Eifers, die heftige, eifrige, leidenschaftliche, emphatische, pathetische Rede (griech. τρόπος παθητικός, Ggstz. sermo, der ruhige Gesprächston; vgl. bes. Cornif. rhet. 3, 23), quoniam magna vis orationis est eaque duplex, altera contentionis, altera sermonis, Cic. de off. 1, 132; vgl. 2, 48. – γ) das Streben nach einem Punkte, c. gravitatis et ponderum, das Streben der Schwerkraft nach dem Mittelpunkte, Cic. de nat. deor. 2, 116.

    2) die geistige Anspannung, Anstrengung, das Streben, die Bemühung, der Eifer um od. bei etwas, a) übh.: maximā ex omnibus contentione petere alqm honorem, Liv.: summā contentione impetrare alqd, Plin. ep. – antea trina loca cum contentione summa patricios explere solitos, Liv. – mit obj. Genet. (= um), c. rei publicae, Cic.: c. vel uxoriae condicionis vel commodi alicuius, Cic. – b) insbes., das leidenschaftliche Streben, der leidenschaftliche Eifer, die Leidenschaftlichkeit, heftige Erbitterung, der Geist des Widersachers, animi pravā contentione provectus, Curt.: brevis altercatio inde ex iracundia muliebri in contentionem animorum exarsit, Liv.: positā contentione, quā paulo ante egisti, Liv.: contentione animorum depositā concordes revertebantur, Val. Max.

    B) insbes.: 1) das Sich-Messen, die Reibung mit einem Gegner, der Streit, Wettstreit, Kampf in Wort und Tat (als Bestreben, sein Recht, seine Meinung geltend zu machen), a) v. eig. Kampf, equi propter crebras contentiones proeliorum (Kampfgetümmel) exsultantes, Cic.: Antiochus Magnus magnā belli contentione superatus, Cic.: contentiones habere cum alqo, Caes.: omni depositā spe contentionis, Hoffnung auf einen Kampf (= H., in einer Schlacht zu siegen), Caes. – b) v. Wettstreit, Rangstreit, audax haec, non tamen improba, quia secreta contentio, Plin. ep.: c. fraterna (um den Thron), Iustin.: de diutina contentione Rangstreit um die Hegemonie) desistere, Nep.: de regno cum alqo contentionem habere, Nep.: inter duces illa c., Quint. – m. obj. Genet. (um), c. dicendi (im R.), Cic. u. Plin. ep.: c. honoris od. honorum, Cic.: ingens palmae c., Quint.: decertare cum alqo contentione dicendi, Cic.: in contentionem honoris incĭdere, Cic.: inter quem et Caesarem dignitatis fuerit c., Quint. – c) übh. vom Streit in Wort und Tat, sowohl im öffentlichen als Privatleben, Streitigkeit, Kampf, Reibung, Handel, c. magna, Cic. u. Plin. ep.: c. forensis, Debatte vor Gericht, Cic. u. Quint.: meae illae vehementes contentiones, geharnischte Reden, Kampfreden vor Gericht (die philippischen gegen Antonius), Cic.: inimicitiae, contentiones, aemulationes, Augustin. de civ. dei 14, 3, 3.: semper in litibus contentionibusque versari, Firm. math. 8, 21. p. 228, 9. – estne haec vera contentio? ein ehrlicher Kampf, Cic.: hāc sedatā contentione alia subinde C. Decii morte exorta est, Liv.: tamquam mihi cum M. Crasso contentio esset, quocum multae et magnae fuerunt, Cic.: iniectā contentione, Liv.: iteratā contentione, Liv.: contentionem pro salute alcis non defugere, Cic.: contentionem od. contentiones excitare (v. einem Umstand, Liv. u. Plin. ep.: contentionem de plebeiis consulibus totam deponere, Liv.: est inter eos non de terminis, sed de tota possessione contentio, Cic. – contentio (Streitsucht) adversus procuratores, Tac. Agr. 9, 5. – m. subj. Genet., verborum contentiones armis finiuntur, Ps. Quint. decl. 379. – mit obj. Genet., c. rei privatae (in einer Privatsache), Liv.: c. libertatis dignitatisque (um Fr. usw.), Liv. – mit in u. Abl., nulla in re pecuniaria c., Cic. Flacc. 7. – m. folg. indir. Fragesatz, inter quos magna fuit contentio, utrum moenibus se defenderent, an obviam irent hostibus, Nep.: contentio, consulesne an tribuni militum crearentur, Liv.: orta est inter advocatos levis contentio, togatumne an palliatum dicere causam oporteret, Suet.: tanta contentio erat, qui potissimum ex magno numero conscenderent, ut etc., Caes.

    2) das Sich-Messen-Lassen = a) die vergleichende Zusammenhaltung, Vergleichung, per contentionem, Cic. – hominum ipsorum od. fortunarum contentionem facere, Cic.: magis ex aliorum (mit a.) contentione quam ipsum per sese cognosci atque intellegi posse, Cic. – mit cum u. Abl., facti aut intentionis adversariorum cum ipso scripto contentio, Cic.: eorum cum factis suis c., Cic. – mit folg. indir. Fragesatz, si contentio quaedam et comparatio fiat, quibus plurimum tribuendum sit officii etc., Cic.: potest incĭdere saepe contentio et comparatio, de duobus honestis utrum (sit) honestius, Cic. – b) als rhetor. t. t., die Gegeneinanderstellung entgegengesetzter Gedanken, die Antithese (griech. ἀντίθεσις), Cornif. rhet. 4, 21. Quint. 9, 1, 31. – c) als gramm. t. t., die Steigerung, Komparation, Varro LL. 8, 75. – d) das geschlechtliche Zusammenpaaren, gregum, Censorin. 5, 3.

    lateinisch-deutsches > contentio

  • 11 contentio

    contentio, ōnis, f. (contendo), I) das Bespannen, die Bespannung (der Katapulten u. Ballisten) mit Strängen, Plur. bei Vitr. 10, 11 (17), 9 u. 10, 12 (18), 1. – II) übtr., die Anspannung = die Anstrengung, u. zwar passiv = das Angespannt-, Angestrengtsein, A) im allg.: 1) die physische, sowohl des Körpers als des Geistes, a) übh., absol., ut enim membra nullā contentione moveantur, sic etc., Cic.: aliquamdiu summā contentione dimicare, Hirt. b. G.: superioris temporis contentionem omnem remittere, Caes. – m. subj,. Genet., c. totius corporis, Cic.: laterum, Cic.: vocis, Cic.: vocis et lateris contentiones, Plin. – c. animi (Ggstz. relaxatio animi), Cic.: labor corporis atque c. animi, Cic.: vehementissima c. animi, ingenii, virium, Cic. – m. obj. Genet., ab hac contentione disputationis animos nostros relaxemus, Cic.: senior iam et infirmior, quam ut contentionem dicendi sustineret, Liv. – tanta adhibebatur a nobis contentio, es wurde von meiner Seite alles aufgeboten, Cic. – b) insbes.: α) die allmähliche Hebung der Stimme bis zum stärksten Ton (Ggstz. remissio, die Senkung; griech. ἄρσις, Ggstz. θέσις, vgl. Ellendt u. Sorof Cic. de or. 1, 261), vocis c., Cic.: contentiones vocis et remissiones, Cic. – β) die Steigerung, Heftigkeit, das Feuer des Redetons, der heftige, eifrige Ton (Ggstz. remissio od. summissio),
    ————
    vocis, Cic.: so animi magna, vocis parva contentio, Cic. – als Art der Rede, der Ton des Eifers, die heftige, eifrige, leidenschaftliche, emphatische, pathetische Rede (griech. τρόπος παθητικός, Ggstz. sermo, der ruhige Gesprächston; vgl. bes. Cornif. rhet. 3, 23), quoniam magna vis orationis est eaque duplex, altera contentionis, altera sermonis, Cic. de off. 1, 132; vgl. 2, 48. – γ) das Streben nach einem Punkte, c. gravitatis et ponderum, das Streben der Schwerkraft nach dem Mittelpunkte, Cic. de nat. deor. 2, 116.
    2) die geistige Anspannung, Anstrengung, das Streben, die Bemühung, der Eifer um od. bei etwas, a) übh.: maximā ex omnibus contentione petere alqm honorem, Liv.: summā contentione impetrare alqd, Plin. ep. – antea trina loca cum contentione summa patricios explere solitos, Liv. – mit obj. Genet. (= um), c. rei publicae, Cic.: c. vel uxoriae condicionis vel commodi alicuius, Cic. – b) insbes., das leidenschaftliche Streben, der leidenschaftliche Eifer, die Leidenschaftlichkeit, heftige Erbitterung, der Geist des Widersachers, animi pravā contentione provectus, Curt.: brevis altercatio inde ex iracundia muliebri in contentionem animorum exarsit, Liv.: positā contentione, quā paulo ante egisti, Liv.: contentione animorum depositā concordes revertebantur, Val. Max.
    B) insbes.: 1) das Sich-Messen, die Reibung mit
    ————
    einem Gegner, der Streit, Wettstreit, Kampf in Wort und Tat (als Bestreben, sein Recht, seine Meinung geltend zu machen), a) v. eig. Kampf, equi propter crebras contentiones proeliorum (Kampfgetümmel) exsultantes, Cic.: Antiochus Magnus magnā belli contentione superatus, Cic.: contentiones habere cum alqo, Caes.: omni depositā spe contentionis, Hoffnung auf einen Kampf (= H., in einer Schlacht zu siegen), Caes. – b) v. Wettstreit, Rangstreit, audax haec, non tamen improba, quia secreta contentio, Plin. ep.: c. fraterna (um den Thron), Iustin.: de diutina contentione Rangstreit um die Hegemonie) desistere, Nep.: de regno cum alqo contentionem habere, Nep.: inter duces illa c., Quint. – m. obj. Genet. (um), c. dicendi (im R.), Cic. u. Plin. ep.: c. honoris od. honorum, Cic.: ingens palmae c., Quint.: decertare cum alqo contentione dicendi, Cic.: in contentionem honoris incĭdere, Cic.: inter quem et Caesarem dignitatis fuerit c., Quint. – c) übh. vom Streit in Wort und Tat, sowohl im öffentlichen als Privatleben, Streitigkeit, Kampf, Reibung, Handel, c. magna, Cic. u. Plin. ep.: c. forensis, Debatte vor Gericht, Cic. u. Quint.: meae illae vehementes contentiones, geharnischte Reden, Kampfreden vor Gericht (die philippischen gegen Antonius), Cic.: inimicitiae, contentiones, aemulationes, Augustin. de civ. dei 14, 3, 3.: semper in litibus contentionibusque versari, Firm. math. 8, 21.
    ————
    p. 228, 9. – estne haec vera contentio? ein ehrlicher Kampf, Cic.: hāc sedatā contentione alia subinde C. Decii morte exorta est, Liv.: tamquam mihi cum M. Crasso contentio esset, quocum multae et magnae fuerunt, Cic.: iniectā contentione, Liv.: iteratā contentione, Liv.: contentionem pro salute alcis non defugere, Cic.: contentionem od. contentiones excitare (v. einem Umstand, Liv. u. Plin. ep.: contentionem de plebeiis consulibus totam deponere, Liv.: est inter eos non de terminis, sed de tota possessione contentio, Cic. – contentio (Streitsucht) adversus procuratores, Tac. Agr. 9, 5. – m. subj. Genet., verborum contentiones armis finiuntur, Ps. Quint. decl. 379. – mit obj. Genet., c. rei privatae (in einer Privatsache), Liv.: c. libertatis dignitatisque (um Fr. usw.), Liv. – mit in u. Abl., nulla in re pecuniaria c., Cic. Flacc. 7. – m. folg. indir. Fragesatz, inter quos magna fuit contentio, utrum moenibus se defenderent, an obviam irent hostibus, Nep.: contentio, consulesne an tribuni militum crearentur, Liv.: orta est inter advocatos levis contentio, togatumne an palliatum dicere causam oporteret, Suet.: tanta contentio erat, qui potissimum ex magno numero conscenderent, ut etc., Caes.
    2) das Sich-Messen-Lassen = a) die vergleichende Zusammenhaltung, Vergleichung, per contentionem, Cic. – hominum ipsorum od. fortunarum contentionem facere, Cic.: magis ex aliorum (mit a.) conten-
    ————
    tione quam ipsum per sese cognosci atque intellegi posse, Cic. – mit cum u. Abl., facti aut intentionis adversariorum cum ipso scripto contentio, Cic.: eorum cum factis suis c., Cic. – mit folg. indir. Fragesatz, si contentio quaedam et comparatio fiat, quibus plurimum tribuendum sit officii etc., Cic.: potest incĭdere saepe contentio et comparatio, de duobus honestis utrum (sit) honestius, Cic. – b) als rhetor. t. t., die Gegeneinanderstellung entgegengesetzter Gedanken, die Antithese (griech. ἀντίθεσις), Cornif. rhet. 4, 21. Quint. 9, 1, 31. – c) als gramm. t. t., die Steigerung, Komparation, Varro LL. 8, 75. – d) das geschlechtliche Zusammenpaaren, gregum, Censorin. 5, 3.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > contentio

  • 12 vox

    vōx, vōcis, f. (altind. vak, Stimme, Sprache; vgl. voco), die Stimme, sowohl des Sprechenden u. Rufenden usw. als des Singenden, I) eig.: a) übh.: via vocis, Lucr.: v. humana, Liv. fr.: v. bona, Plaut. u. Quint.: vox acuta gravis, cita tarda, magna (starke) parva (schwache), Cic.: vox et dulcis et solida, Sen. rhet.: v. summa, ima, Hor. u. Quint.: v. valentissima, Sen. rhet.: v. inflexa (hohe), Cic.: inflexā ad miserabilem sonum voce, Cic.: v. sedata et depressa, Cornif. rhet.: v. tremebunda, Cornif. rhet.: v. horrenda, Liv.: vocis contentio et remissio, Cic.: voce contendere, laut reden, Cels.: exsurge, praeco, exerce vocem (strenge die St. an), Plaut.: vocem attenuare, durch die Fistel sprechen (um sich eine weibliche Stimme zu geben), Cic.: vocem attollere vel summittere, Quint.: interdum et vocem comoedia tollit, hebt höher, Hor.: ego vocem dabo tenuem et tinnulam, Pompon. com. fr.: atque utinam ipse asinus vocem quiret humanam dare! Apul. – v. der Stimme des Rufenden usw., Valerium magnā voce inclamat, Liv.: voce (durch die St., durch Rufen, Zuruf) potius quam verberibus terreat (boves), Colum.: magnā compellans voce cuculum, laut »Kuckuck« zurufend, Hor.: enimvero voce est opus (ich muß rufen): Nausistrata exi, Ter.: nulla v. quiritantium exaudiri poterat, kein Hilferuf, Liv. – von der Stimme des Singenden, canere inclinatā ululantique voce, Cic. – v. der Stimme der Tiere, v. boum, Verg.: cycni, Mela: voces animalium truces ac liquidae, Apul.: cornix pluvium vocat improbā voce, Verg.: elephantos porcina vox terret, das Grunzen des Schweines, Sen. – von der Stimme personif. lebl. Ggstde., rerum vox est naturae vestigium, veritatis nota, Cic. pro Scauro 16. – b) die gehörte Stimme = die Aussprache, rustica vox et agrestis quosdam delectat, Cic. de or. 3, 42. – II) meton.: A) der durch die Stimme od. durch ein musikalisches Instrument hervorgebrachte Laut, Ton, iracundiae vox aut doloris, Cic.: parum explanatis vocibus sermo praeruptus, abgebrochene Worte in unausgebildeten Tönen, Sen.: vocem mittere, emittere, s. mittou. emitto (vgl. Drak. Liv. 3, 50, 4 u. 5, 51, 7. Gronov Iustin. 42, 4, 12). – soni et voces, Cic.: numeri et voces et modi, Cic.: Sirenum voces, Gesang, Hor. – auribus multa percipimus, quae, etsi nos vocibus delectant, tamen etc., Cic.: vocum gravitate et cantibus pelli vehementius, Cic.: verba, quibus voces sensusque notarent, die Töne artikulierten, Hor.: illudere voces (Töne), quotiens caneret, Tac.: septem discrimina vocum, poet. = die siebenstimmige Lyra, Verg.: bucina litora voce replet, Ov. Vgl. Obbarius Hor. ep. 1, 1, 34. – poet. v. jedem Getön, der Hall, Schall, audimus fraetas ad litora voces (pelagi), Verg.: ad sonitus vocis (der Ruderschläge) vestigia torsit, Verg. – B) das durch die Stimme lautende Wort, die Äußerung, Rede, a) übh.: vox viva, Cic.: vox publica, der Ausdruck der öffentlichen Meinung, Vell.: vox ficta, Lüge, Ov.: unā voce, einstimmig, Liv.: dico Epicurum non intellegere, quid sonet haec v., id est, quae res huic voci subiciatur, Cic.: haec te vox non perculit? Cic.: nulla tamen vox est ab iis audita populi Romani maiestate indigna, Caes.: vox ex centurione audita, Liv. epit.: alia v. violenta non audita, Liv.: voces per vinum emissae, Quint.: voces contumeliosae, Caes.: ex percunctatione nostrorum vocibusque Gallorum ac mercatorum etc., Caes.: carpi nostrorum militum vocibus, Caes.: nescit vox missa reverti, Hor.: tales dederat Saturnia voces, Verg.: quas hic voces apud Sophoclem in Trachiniis edit! Cic.: memorabilem illam meritoque laudatam vocem edidit: Amici, diem perdidi, Suet. – b) der Ausspruch, bes. die Formel, der Sinnspruch, Plin. ep. 4, 17, 9. Caes. b.c. 1, 7, 5. Cic. de amic. 59: extremi ac difficillimi temporis vocem illam consulem mittere coëgistis, Cic. pro Cornel. or. 1. fr. 22. p. 14 Kays. – c) das Gebot = der Befehl, consulum voci atque imperio non oboedire, Cic. Rab. perd. 23: cuius voci continuo Fabius obsecutus, Val. Max. 2, 2, 4. – d) der Spruch, die Formel, bes. der Zauberspruch, die Zauberformel, voces sacrae, Hor.: voces Marsae, Hor.: sidera excantata voce Thessalā, Formel, Spruch, Hor.: deripere lunam vocibus, Hor. – C) = sermo, die Rede, Sprache, cultus hominum recentum voce formasti catus (Mercurius), Hor.: Graiā scierit sive Latinā voce loqui, Ov.: cum civem ex voce cognovisset, Iustin.: quo scilicet Latinae vocis honos per omnes gentes venerabilior diffunderetur, Val. Max. – D) der Wortakzent, Ton, die Betonung, in omni verbo posuit acutam vocem, Cic. or. 58. – / vulg. box, Plur. boces, Corp. inscr. Lat. 9, 10.

    lateinisch-deutsches > vox

  • 13 vox

    vōx, vōcis, f. (altind. vak, Stimme, Sprache; vgl. voco), die Stimme, sowohl des Sprechenden u. Rufenden usw. als des Singenden, I) eig.: a) übh.: via vocis, Lucr.: v. humana, Liv. fr.: v. bona, Plaut. u. Quint.: vox acuta gravis, cita tarda, magna (starke) parva (schwache), Cic.: vox et dulcis et solida, Sen. rhet.: v. summa, ima, Hor. u. Quint.: v. valentissima, Sen. rhet.: v. inflexa (hohe), Cic.: inflexā ad miserabilem sonum voce, Cic.: v. sedata et depressa, Cornif. rhet.: v. tremebunda, Cornif. rhet.: v. horrenda, Liv.: vocis contentio et remissio, Cic.: voce contendere, laut reden, Cels.: exsurge, praeco, exerce vocem (strenge die St. an), Plaut.: vocem attenuare, durch die Fistel sprechen (um sich eine weibliche Stimme zu geben), Cic.: vocem attollere vel summittere, Quint.: interdum et vocem comoedia tollit, hebt höher, Hor.: ego vocem dabo tenuem et tinnulam, Pompon. com. fr.: atque utinam ipse asinus vocem quiret humanam dare! Apul. – v. der Stimme des Rufenden usw., Valerium magnā voce inclamat, Liv.: voce (durch die St., durch Rufen, Zuruf) potius quam verberibus terreat (boves), Colum.: magnā compellans voce cuculum, laut »Kuckuck« zurufend, Hor.: enimvero voce est opus (ich muß rufen): Nausistrata exi, Ter.: nulla v. quiritantium exaudiri poterat, kein Hilferuf, Liv. – von der Stimme des Singenden, cane-
    ————
    re inclinatā ululantique voce, Cic. – v. der Stimme der Tiere, v. boum, Verg.: cycni, Mela: voces animalium truces ac liquidae, Apul.: cornix pluvium vocat improbā voce, Verg.: elephantos porcina vox terret, das Grunzen des Schweines, Sen. – von der Stimme personif. lebl. Ggstde., rerum vox est naturae vestigium, veritatis nota, Cic. pro Scauro 16. – b) die gehörte Stimme = die Aussprache, rustica vox et agrestis quosdam delectat, Cic. de or. 3, 42. – II) meton.: A) der durch die Stimme od. durch ein musikalisches Instrument hervorgebrachte Laut, Ton, iracundiae vox aut doloris, Cic.: parum explanatis vocibus sermo praeruptus, abgebrochene Worte in unausgebildeten Tönen, Sen.: vocem mittere, emittere, s. mitto u. emitto (vgl. Drak. Liv. 3, 50, 4 u. 5, 51, 7. Gronov Iustin. 42, 4, 12). – soni et voces, Cic.: numeri et voces et modi, Cic.: Sirenum voces, Gesang, Hor. – auribus multa percipimus, quae, etsi nos vocibus delectant, tamen etc., Cic.: vocum gravitate et cantibus pelli vehementius, Cic.: verba, quibus voces sensusque notarent, die Töne artikulierten, Hor.: illudere voces (Töne), quotiens caneret, Tac.: septem discrimina vocum, poet. = die siebenstimmige Lyra, Verg.: bucina litora voce replet, Ov. Vgl. Obbarius Hor. ep. 1, 1, 34. – poet. v. jedem Getön, der Hall, Schall, audimus fraetas ad litora voces (pelagi), Verg.: ad sonitus vocis (der Ruderschläge) vestigia
    ————
    torsit, Verg. – B) das durch die Stimme lautende Wort, die Äußerung, Rede, a) übh.: vox viva, Cic.: vox publica, der Ausdruck der öffentlichen Meinung, Vell.: vox ficta, Lüge, Ov.: unā voce, einstimmig, Liv.: dico Epicurum non intellegere, quid sonet haec v., id est, quae res huic voci subiciatur, Cic.: haec te vox non perculit? Cic.: nulla tamen vox est ab iis audita populi Romani maiestate indigna, Caes.: vox ex centurione audita, Liv. epit.: alia v. violenta non audita, Liv.: voces per vinum emissae, Quint.: voces contumeliosae, Caes.: ex percunctatione nostrorum vocibusque Gallorum ac mercatorum etc., Caes.: carpi nostrorum militum vocibus, Caes.: nescit vox missa reverti, Hor.: tales dederat Saturnia voces, Verg.: quas hic voces apud Sophoclem in Trachiniis edit! Cic.: memorabilem illam meritoque laudatam vocem edidit: Amici, diem perdidi, Suet. – b) der Ausspruch, bes. die Formel, der Sinnspruch, Plin. ep. 4, 17, 9. Caes. b.c. 1, 7, 5. Cic. de amic. 59: extremi ac difficillimi temporis vocem illam consulem mittere coëgistis, Cic. pro Cornel. or. 1. fr. 22. p. 14 Kays. – c) das Gebot = der Befehl, consulum voci atque imperio non oboedire, Cic. Rab. perd. 23: cuius voci continuo Fabius obsecutus, Val. Max. 2, 2, 4. – d) der Spruch, die Formel, bes. der Zauberspruch, die Zauberformel, voces sacrae, Hor.: voces Marsae, Hor.: sidera excantata voce Thessalā, Formel, Spruch, Hor.: deri-
    ————
    pere lunam vocibus, Hor. – C) = sermo, die Rede, Sprache, cultus hominum recentum voce formasti catus (Mercurius), Hor.: Graiā scierit sive Latinā voce loqui, Ov.: cum civem ex voce cognovisset, Iustin.: quo scilicet Latinae vocis honos per omnes gentes venerabilior diffunderetur, Val. Max. – D) der Wortakzent, Ton, die Betonung, in omni verbo posuit acutam vocem, Cic. or. 58. – vulg. box, Plur. boces, Corp. inscr. Lat. 9, 10.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > vox

  • 14 vox

    vox, vōcis, f. [voco], a voice, sound, tone, cry, call.
    I.
    Lit.:

    omnes voces hominis, ut nervi in fidibus, ita sonant, ut a motu animi quoque sunt pulsae, etc.,

    Cic. de Or. 3, 57, 216:

    exsurge praeco... Exerce vocem,

    Plaut. Poen. prol. 13:

    set comprimunda vox mihi atque oratio'st,

    i. e. I must hold my peace, id. Ps. 1, 4, 16:

    humana,

    id. Bacch. 5, 2, 22:

    ulceribus vocis via saepta coïbat,

    Lucr. 6, 1148; cf.:

    quarum (faucium) vitio et frangitur et obscuratur et exasperatur et scinditur vox,

    Quint. 11, 3, 20:

    mira est quaedam natura vocis,

    Cic. Or. 17, 57:

    cum (eloquentia) constet e voce atque motu,

    id. ib. 17, 55:

    vox inflexa ad miserabilem sonum,

    id. de Or. 2, 46, 193:

    inclinata ululantique voce canere,

    id. ib. 8, 27:

    legem Voconiam magnā voce et bonis lateribus suasi,

    id. Sen. 5, 14; so,

    magnā,

    Hor. S. 1, 7, 31: 1, 9, 76: summa id. ib. 1, 3, 8: sedata et depressa. Auct. Her. S, 12, 21:

    tremebunda,

    id. ib. 3, 14, 25:

    theatrum ita resonans, ut usque Romam significationes vocesque referantur,

    Cic. Q. Fr. 1, 1, 14, § 42:

    vocem late nemora alta remittunt,

    echo, Verg. A. 12, 929:

    ut nostrorum militum vocibus nonnihil carperetur,

    cries, shouts, Caes. B. G. 3, 17; cf.:

    enimvero voce'st opus: Nausistrata, exi,

    I must exert my voice, must call out, Ter. Phorm. 5, 7, 92.— Of inanimate things ( poet.):

    ad sonitum vocis (i. e. remorum) vestigia torsit,

    Verg. A. 3, 669:

    fractae voces (maris),

    id. ib. 3, 556; cf. Serv. ad Verg. A. 7, 519; Lucr. 4, 524 sqq.—
    II.
    Transf.
    A.
    That which is uttered by the voice, i. e. a word, saying, speech, sentence, proverb, maxim (syn.: vocabulum, verbum); sing.:

    dico, Epicurum non intellegere, quid sonet haec vox voluptatis, id est, quae res huic voci subiciatur,

    Cic. Fin. 2, 2, 6:

    illa Platonis vera et tibi certe non inaudita vox,

    id. de Or. 3, 6, 21:

    hanc sententiam significare videtur Laconis illa vox,

    id. Tusc. 1, 46, 111; so, noêma, quā voce omnis intellectus accipi potest, Quint. 8, 5, 12:

    is verbi sensus, vis ea vocis erat,

    Ov. F. 5, 484:

    vocem pro aliquo mittere,

    Cic. Sest. 19, 42; id. Fl. 3, 6:

    vocem exprimere,

    id. Att. 2, 21, 5; Caes. B. G. 1, 32; cf.:

    vox populi Romani majestate indigna,

    id. ib. 7, 17, 3:

    quod est positum in voce simplice,

    Quint. 1, 9, 4:

    nescit vox missa reverti,

    Hor. A. P. 390:

    constitue, nihil esse opis in hac voce: civis Romanus sum,

    Cic. Verr. 2, 5, 65, § 168; id. Lael. 15, 59; Caes. B. C. 1, 7; Plin. Ep. 4, 17, 9:

    ego cum Graecos facerem... Versiculos, vetuit tali me voce Quirinus: In silvam non ligna feras, etc.,

    Hor. S. 1, 10, 32:

    siderā excantata voce Thessalā,

    incantation, id. Epod. 5, 45:

    consulum voci atque imperio non oboedire,

    command, Cic. Rab. Perd. 8, 23; Val. Max. 2, 2, 4:

    unā voce,

    unanimously, Cic. de Or. 1, 11, 46.— Plur.:

    cum illius nefarii gladiatoris voces percrebuissent,

    Cic. Mur. 25, 50:

    non igitur ex singulis vocibus philosophi spectandi sunt,

    sayings, id. Tusc. 5, 10, 31:

    ex percunctatione nostrorum vocibusque Gallorum ac mercatorum, etc.,

    Caes. B. G. 1, 39:

    voces per vinum, somnum. etc.... emissae,

    Quint. 5, 7, 36:

    victus Veneris Vocibus,

    Hor. C. 4, 6, 22:

    contumeliosae,

    abusive expressions, abuse, Caes. B. C. 1, 69:

    sunt verba et voces, quibus hunc lenire dolorem Possis,

    sayings, maxims, doctrines, Hor. Ep. 1, 1, 34; cf.:

    populum falsis Dedocet uti Vocibus,

    id. C. 2, 2, 21:

    deripere lunam vocibus,

    with charms, incantations, id. Epod. 17, 78; so,

    sacrae,

    id. ib. 17, 6:

    Marsae,

    id. ib. 5, 76.—
    B.
    Speech, language, in gen., = sermo ( poet. and in post-Aug. prose):

    cultus hominum recentum Voce formasti catus (Mercurius),

    Hor. C. 1, 10, 3:

    Graiā scierit sive Latinā Voce loqui,

    Ov. Tr. 3, 12, 40:

    cum civem ex voce cognovisset,

    Just. 11, 15.—
    C.
    Accent, tone:

    ipsa natura... in omni verbo posuit acutam vocem,

    Cic. Or. 18, 58; cf.:

    rustica vox et agrestis quosdam delectat,

    pronunciation, accent, id. de Or. 3, 11, 42.

    Lewis & Short latin dictionary > vox

  • 15 Aussprache

    Aussprache, appellatio (das Aussprechen eines Buchstabens etc.). – pronuntiatus (die Aussprache nach dem Akzent, die Betonung). – locutio (das Reden, wenn man die Worte ausspricht). – os (die Sprache, insofern sie durch den Mund sich äußert). – vox (die Stimme des Sprechenden); verb. os et vox (eine volltönende Aussprache). – vocis sonus, im Zshg. bl. sonus (der Ton der Stimme). – eine angenehme Au., suavis appellatio litterarum; litterarum appellandarum suavitas: die breite Au., latitudo verborum: durch eine breite Au., valde dilatandis litteris: die geschärfte Au. einer Silbe, correptio (Ggstz. die gedehnte, verlängerte, productio). – eine gute, richtige Au., emendata locutio: eine schlechte, oris pravitas: eine deutliche, explanata vocum expressio; os explanatum od. planum: eine undeutliche, os confusum: eine angenehme, suavitas vocis od. oris ac vocis; os iucundum: eine seine, os urbanum: eine leichte, geläufige, os facile: eine harte, asperitas soni: eine bäuerische, derbe, sonus vocis agrestis; oris rusticitas; rustica vox et agrestis (z. B. quosdam delectat): eine etwas bäuerische, sonus subrusticus: [302] eine fremde Au., sonus peregrinus; oris peregrinitas; os barbarum; os in peregrinum sonum corruptum (eine gebrochene, wie wenn ein Franzose deutsch radebrecht). – eine deutliche Au. haben, plane loqui: eine deutliche u. reine Au. haben, exprimere verba et suis quasque litteras sonis enuntiare: eine gezierte Au. haben, putidius exprimere litteras (die Buchstaben, pedantisch herauspressen): eine undeutliche Au. haben, litteras neglegentius obscurare: eine breite Au. haben, litteras dilatare (in bezug auf die Buchstaben); voces distrahere (in bezug auf die Worte): eine plumpe u. fremde Au. haben, pingue quiddam sonare atque peregrinum: eine etwas sehr bäuerische Au. haben, subagreste quiddam planeque subrusticum sonare.

    deutsch-lateinisches > Aussprache

  • 16 sonus

    [st1]1 [-] sŏnus, a, um [sono]: qui rend un son.    - sonae (s.-ent. litterae): voyelles. --- Isid. 1, 4, 4. [st1]2 [-] sŏnus, i, m. (Sisen. Amm. sŏnus, us):    - formes de la 4e décl. sonus, us, abl. sonu: Amm. 20, 4, 14 ; Sisenn. d. Non. 491, 27; Apul. M. 8, 30. a - son, retentissement, bruit.    - sonus tubae, Caes. BG. 7, 47, 2: le son de la trompette. --- cf. Caes. BC. 3, 105.    - soni vocis, Cic. Nat. 2, 149 ; soni nervorum, Cic. Nat. 2, 150: les sons de la voix, des cordes de la lyre. --- cf. Cic. Or. 57.    - acutissimus, gravissimus sonus, Cic. de Or. 1, 251: le ton le plus aigu, le plus grave.    - inanes sonos fundere, Cic. Tusc. 5, 73: proférer des paroles creuses, des sons vides. b - accent [de la voix, dans la prononciation].    - Cic. Br. 172.    - ora sono discordia signare, Virg. En. 2, 423: au mot signo.    - sonus vocis, Cic. de Or. 1, 114: bonne sonorité de la voix. c - sonorité, éclat du style.    - Quint. 10, 1, 68. d - ton, caractère propre.    - Opt. 1; Br. 100 ; de Or. 2, 54. [st1]3 [-] Sŏnus, i, m.: affluent du Gange. --- Plin. 6, 65.
    * * *
    [st1]1 [-] sŏnus, a, um [sono]: qui rend un son.    - sonae (s.-ent. litterae): voyelles. --- Isid. 1, 4, 4. [st1]2 [-] sŏnus, i, m. (Sisen. Amm. sŏnus, us):    - formes de la 4e décl. sonus, us, abl. sonu: Amm. 20, 4, 14 ; Sisenn. d. Non. 491, 27; Apul. M. 8, 30. a - son, retentissement, bruit.    - sonus tubae, Caes. BG. 7, 47, 2: le son de la trompette. --- cf. Caes. BC. 3, 105.    - soni vocis, Cic. Nat. 2, 149 ; soni nervorum, Cic. Nat. 2, 150: les sons de la voix, des cordes de la lyre. --- cf. Cic. Or. 57.    - acutissimus, gravissimus sonus, Cic. de Or. 1, 251: le ton le plus aigu, le plus grave.    - inanes sonos fundere, Cic. Tusc. 5, 73: proférer des paroles creuses, des sons vides. b - accent [de la voix, dans la prononciation].    - Cic. Br. 172.    - ora sono discordia signare, Virg. En. 2, 423: au mot signo.    - sonus vocis, Cic. de Or. 1, 114: bonne sonorité de la voix. c - sonorité, éclat du style.    - Quint. 10, 1, 68. d - ton, caractère propre.    - Opt. 1; Br. 100 ; de Or. 2, 54. [st1]3 [-] Sŏnus, i, m.: affluent du Gange. --- Plin. 6, 65.
    * * *
        Sonus, soni. Cicero. Son.
    \
        Caecus sonus. Seneca. Un son sourd et qu'on ne scait dont il vient.
    \
        Magici soni. Ouid. Parolles magiques et enchantements.
    \
        Peregrinus. Quintil. Barbare.
    \
        Blandis sonis adire aliquem. Ouid. L'aborder et parler à luy gratieusement et doulcement.
    \
        Concipere sonos aure. Seneca. Ouir.
    \
        Laetum sonum crepuit populus. Horat. Le peuple a claqué et frappé des mains, et s'est escrié en signe de joye.
    \
        Dare sonum. Virgil. Faire un son ou bruit.
    \
        Efficere sonum. Cic. Rendre son.
    \
        Elicere sonum neruorum. Cic. Faire sonner les cordes d'un instrument de musique.
    \
        Fundere sonum. Cic. Quand on va disant un chant.
    \
        Peragit tales sonos. Ouid. Elle dit et profere ces parolles.

    Dictionarium latinogallicum > sonus

  • 17 vox

    vōx, vōcis f.
    1) голос (humāna Pl, L, QC); мычание ( bovis V); карканье ( cornīcis V); жужжание ( apum Col); пение ( Sirēnum H); тон
    v. magna C, H (alta Ctl, SenT, Sil) — громкий голос
    v. parva Cтихий голос
    v. clara Cясный голос
    v. summissa C (depressa rhH., suppressa C) — пониженный голос
    v. gravis Cнизкий голос
    aliquem ex voce cognoscĕre Just — узнать кого-л. по голосу
    unā voce C — единогласно, единодушно
    2) громкий голос ( vocibus strepĕre Sl); возглас, восклицание ( contumeliosa Cs); pl. крик(и) ( voces mercatorum Cs); модуляция, понижение или повышение голоса ( omnes voces hominis C)
    3) звук, тон ( cymbalorum Ctl); шум, гул ( pelagi V)
    4) произношение, акцент ( rustĭca C)
    6) речь, говор, язык (Platōnis vera v. C)
    v. ficta Oложь
    7) слово, выражение, термин
    v. voluptatis C — слово (термин) « наслаждение»
    tali H (in hac C) voce — следующими словами
    8) повеление, приказание ( voci alicujus oboedire C)
    9) заговор, волшебное слово, магическая формула ( sacra H); заклинание ( deripere lunam vocibus H)

    Латинско-русский словарь > vox

  • 18 arsis

    arsis, Akk. in, Abl. ī, f. (ἄρσις), in der Metrik, die Hebung des Tones (Ggstz. thesis, die Senkung), rein lat. sublatio od. elatio od. elevatio vocis (Ggstz. depositio vocis ac remissio od. positio od. deiectio vocis, die Senkung), Prisc. de accent. 13. Mart. Cap. 9. § 974. Isid. 1, 16, 21. Fulg. mitol. 3, 9. p. 76, 8 H. u.a. Gramm.

    lateinisch-deutsches > arsis

  • 19 Akzent

    Akzent, in der Aussprache, accentus; vocis sonus (z. B. acutus). – als geschriebenes Zeichen, vocis nota. akzentuieren, eine Silbe, in der Aussprache, certum vocis admovere sonum: im Schreiben, apponere syllabae notam.

    deutsch-lateinisches > Akzent

  • 20 Heben [2]

    Heben, das, von Geldern etc., exactio. – H. des Tons, der Stimme, vocis sublatio; vocis contentio (Ggstz. vocis remissio, Senkung).

    deutsch-lateinisches > Heben [2]

См. также в других словарях:

  • EDOMATOR vocis — apud Tertullian. de Pallio c. ult. De meo vestiuntur et primus informator literarum, et primus Edomator vocis et primus numerorum Harenarius, et Grammaticus et Rhetor etc. non Phonascus est, ut quidam volunt, Huic enim puerosolim, inter prima… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Flatus vocis — ist eine Phrase, die Johannes Roscelin von Anselm von Canterbury zugeschrieben worden ist und bedeutet: ein von der Stimme erzeugter Lufthauch. Es handelt sich dabei um die Frage, ob Allgemeinbegriffe (die sogenannten Universalien) wirklich sind… …   Deutsch Wikipedia

  • flatus vocis — [flatysvɔsis] n. m. ÉTYM. D. i.; mots lat., littéralt « souffles (flatus) de la voix (vocis) »; expression employée pour caractériser l opinion du philosophe scolastique Roscelin (XIe), fondateur du nominalisme, selon laquelle les idées générales …   Encyclopédie Universelle

  • FLATUS VOCIS —         (лат.) колебание голоса. По Росцелину, универсалии существуют только как колеблемый речью воздух. Философский энциклопедический словарь. М.: Советская энциклопедия. Гл. редакция: Л. Ф. Ильичёв, П. Н. Федосеев, С. М. Ковалёв, В. Г. Панов.… …   Философская энциклопедия

  • FILIA Vocis — vide infra Revelatio …   Hofmann J. Lexicon universale

  • flatus vocis — ˌfläd.əsˈvōkə̇s, d.əˈswō noun (plural flatus vocis) Etymology: Medieval Latin, literally, breath of the voice : a mere name, word, or sound without a corresponding objective reality used by the nominalists of universals …   Useful english dictionary

  • PHONASCIA Ars — Theophrasto memorata. Cum enim duo inprimis hominum genera vocis exercitationi operam dederint, Histrionicae Professorts, et Medicorum Gymnastici, sub iis Praecones, Choristae, Tragoediarum aliarumque fabularum recitatores, nec non vocibus… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • VOIX — La voix, premier des instruments, permet à la pensée de se muer en structures chantées ou parlées. Les vibrations se propagent dans l’air, porteuses d’un sens et même d’un «devenir». Cependant, si le «surgissement explosif», dont parle Nietzsche …   Encyclopédie Universelle

  • LITERARUM primus Informator — memoratur Tertulliano de Pallio. Videris nunc Philosophia quid prosit: nec enim sola mecum est, habeo et alias artes inpublico utilas: de meo vestiuntur et primus literarum Informator et primus Edomator vocis et primus numerorum Harenarius, et… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • VOCIFERATIO — Graec. Α᾿ναφώνησις, inter exercitationes Antyllo, apud Oribasium, memorata, tum morborum diversorum curationi tum vocis ipsius cultui, multum idonea visa est: quemadmodum Aetius Amidenus, l. 1. Ser. 1. c. 5. et Avicenna Arabs l. 1. fen. 3. doc. 2 …   Hofmann J. Lexicon universale

  • PHONASCI — dicti sunt Moderatores vocis et Magistri, qui eam intorquere, mittere, lenire, exasperare docebant et supplantare; memorati Suetonio in Nerone, c. 25. Neque quicquam serio iocôque egit, nisi adstante Phonascô, qui moneret, parceret arteriis et… …   Hofmann J. Lexicon universale

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»